جذب ۱۰۰ درصدی اعتبارات شهرداری شهرکرد

به گزارش شهرداران و شهردار شهرکرد گفت: ۱۰۰ میلیارد ریال اعتبارات دولتی ملی و استانی تخصیصی به این شهرداری تا پایان شهریورماه سال‌جاری به‌طور ۱۰۰ درصدی جذب شد. محمدحسین واحدیان در صحن شورا با اشاره به تصویب طرح جامع ترافیک شهرکرد در سطح ملی اظهارداشت: برای کنترل بخشی از ترافیک مرکز استان ساخت قطعه دوم جاده […]

به گزارش شهرداران و شهردار شهرکرد گفت: ۱۰۰ میلیارد ریال اعتبارات دولتی ملی و استانی تخصیصی به این شهرداری تا پایان شهریورماه سال‌جاری به‌طور ۱۰۰ درصدی جذب شد.

محمدحسین واحدیان در صحن شورا با اشاره به تصویب طرح جامع ترافیک شهرکرد در سطح ملی اظهارداشت: برای کنترل بخشی از ترافیک مرکز استان ساخت قطعه دوم جاده نمایشگاه‌های بین‌المللی به عرض ۶۰ متر و طول سه هزار متر آزادسازی شده و در حال ساخت است.

وی یادآور شد: تکمیل و بهره‌برداری کامل از این طرح یک‌هزار میلیارد ریال اعتبار نیاز دارد.

واحدیان تصریح کرد: اصلاح هندسی ۳۱ تقاطع در شهرکرد با ۴۳۰ میلیارد ریال اعتبار در دستور کار قرار گرفت که تاکنون یک سوم آن اجرایی شده است.

وی ۶۰ درصد ترافیک شهرکرد را مرتبط با ترافیک تحصیلی دانست و گفت: در سفر بعدی رییس‌جمهور به چهارمحال و بختیاری اعتبار لازم برای ساخت مدارس مورد نیاز در شمال شهرکرد و محله منظریه پیش‌بینی شود تا بتوان به‌صورت ضربتی نسبت به ساخت مدارس اقدام و مشکل ترافیکی را مدیریت کرد.

وزارت کشور شهرداری ها را بر اساس جمعیت، درآمد و موقعیت جغرافیایی شهر درجه بندی می‌کند. درجه‌بندی همچنین شاخصی است که بر اساس آن حقوق و مزایای شهردار و کارکنان شهرداری تعیین می‌شود و ملاکی است تا دولت بر اساس آن میزان اعتبارات عمرانی مورد نیاز برای اجرای پروژه‌های شهری از جمله تامین بودجه، تجهیزات و ماشین آلات لازم را پیش‌بینی کند. از این رو می‌توان گفت درجه شهرداری شاخصی برای تعیین میزان توسعه شهر است و از سوی دیگر هر چه شهری توسعه‌یافته‌تر باشد به دلیل درجه بالاتر اعتبارات بیشتری دریافت می‌کند.

برای نخستین بار شهرداری‌های کشور در سال ۱۳۳۴ درجه‌بندی شدند ‌و این موضوع در قانون شهرداری درج شد. در آن تقسیم بندی ملاک برای درجه‌بندی شهرداری‌ها صرفا درآمد آنان بود. هدف قانونگذار از درجه‌بندی تعیین شاخصی برای تعیین حقوق شهرداران بود.

ضوابط درجه‌بندی شهرداری‌ها به مرور زمان دستخوش تغییراتی شد. معیار جمعیت سال ۱۳۴۳ به ضوابط پیشین اضافه شد و بر اساس آن شهرداری‌ها با پنج درجه از یکدیگر تفکیک شدند. سپس هیات وزیران آیین‌نامه حقوق و مزایای شهرداران را در سال ۱۳۵۳ تصویب و شهرداری‌های کشور را به ۱۲ درجه تقسیم‌بندی کرد. آیین‌نامه این درجه‌بندی تا سال ۱۳۶۶ اعتبار داشت. در سال ۱۳۷۰ تغییراتی در آیین‌نامه حقوق و مزایای شهرداران ایجاد شد که در آن ضوابط جدیدی برای درجه‌بندی شهرداری‌ها تعیین گردید. از جمله آن که تغییر در درجه‌بندی شهرداری‌ها با پیشنهاد وزارت کشور، تایید سازمان برنامه و بودجه و تصویب هیات وزیران صورت می‌گرفت. سازمان شهرداری‌ها و دهیاری‌ها در سال ۱۳۹۵، دستورالعملی برای اعطای درجه به شهرداری‌ها تهیه کرد. بر اساس این دستورالعمل علاوه بر شاخص درآمد شهرداری‌ها برای درجه‌بندی، شاخص جمعیت و موقعیت تقسیمات کشوری نیز افزوده شد. از آن مهمتر این که، پس از صدور این دستورالعمل، درجه‌بندی شهرداری‌ها دیگر صرفا برای تعیین حقوق و مزایای شهرداران استفاده نمی‌شود.

درجه بندی شهرداری‌ نه تنها ملاکی برای تعیین حقوق شهردار است بلکه معیاری است که بر اساس آن شهرداری می‌تواند اعتبارات ملی جذب کند. یعنی هر چه درجه شهرداری شهری بالاتر باشد، بودجه‌ی بیشتری می‌‌تواند از منابع ملی دریافت کند و در نتیجه امکان اجرای طرح‌های عمرانی بیشتر و وسیع‌‌تری دارد.

بودجه شهرداری‌ از منابع محلی و ملی تامین می‌شود. در بودجه عمرانی کشور سالانه ردیف‌های بودجه مشخصی برای عمران شهری وجود دارد. به طور مثال بودجه‌ عمرانی کشور برای زیرساخت‌های شهری نظیر جمع آوری فاضلاب، پل‌سازی، انبوه‌سازی مسکن، حمل و نقل شهری و مواردی از این دست که از طریق اعتبارات استانی به شهرداری‌ اختصاص می‌یابد. از این رو اگر درجه شهرداری بالاتر باشد، میزان بیشتری از این بودجه را می‌تواند جذب کند. در مجموع می‌توان گفت درجه‌بندی شهرداری‌ها ملاک عمل برای تعیین ساختار سازمانی، پست‌های اداری، حد نصاب معاملاتی، شرایط لازم برای شهردار شدن و دریافت اعتبارات ملی است.