راز طراحی پروژه‌های پایدار؛ از استادیوم آل بیت قطر تا استادیوم المپیک لندن

به گزارش شهرداران، دستیابی به پایداری در زیرساخت‌های بزرگ ر تمامی مراحل طراحی و ساخت، موضوع اصلی مهندسی مدرن است. اصلی که گروه‌های بزرگ معماری مانند وی بیلد، که استادیوم آل بیت را بنا کردند، به طور استراتژیک در تمامی مگا پروژه های خود در نظر می‌گیرند.

طراحی پایدار و چرخشی می‌تواند تأثیر خود را حتی بر سازه‌های بزرگ و پیچیده مانند استادیوم‌ها، پل‌ها، جاده‌ها، تونل‌ها و راه‌آهن‌ها اعمال کند. به عنوان مثال، استادیوم المپیک لندن با ۸۰۰۰۰ صندلی، به عنوان سبک‌ترین ورزشگاهی که تا به حال به لطف استفاده از مواد پایدار و قابل بازیافت ساخته شده است، از سقف پارچه‌ای بهره می‌برد و یا استادیوم آل بیت چادرهای بدوی را بازتولید می کند و به گونه ای طراحی شده است که بخشی از آن پس از بازی‌ها جدا می‌شود و نتیجه هر دو عمل، کاهش اثرات زیست‌محیطی این پروژه ها به حداقل مقدار ممکن است.

کاهش انتشارات مخرب، استفاده از مواد سبز و قابل بازیافت، بازیافت آب مصرفی در محل کار و سپس در ساختمان ساخته شده و توجه به پایداری در مراحل ساخت، همگی عواملی هستند که در گذار به سمت یک اقتصاد دایره ای نقش ایفا می کنند.

نمونه‌های عالی از طراحی پایدار

علاوه بر استادیوم‌های فوق، نمونه های موفق زیادی در سطح جهان در ارتباط با تأثیر طراحی پایدار بر بناها وجود دارند، مانند آسمان‌خراش‌های مدرن آسیایی که به گونه ای طراحی شده‌اند که برای گرم و خنک کردن فضای داخلی خود از انرژی زمین گرمایی و پمپ‌های حرارتی استفاده می‌کنند، یا ساختمان‌هایی که تمامی بخش‌های آن از چوب ساخته شده‌اند و در شمال اروپا و آمریکای شمالی بیشتر از پیش دیده می‌شوند.

مثال دیگر، مرکز فرهنگی استاوروس نیارچوس است که به شهر آتن ساختاری مدرن و سبز بخشیده است. این ساختمان که توسط معمار معروف رنزو پیانو طراحی شده است، گواهینامه پلاتینیوم برنامه LEED را دقیقاً به دلیل طراحی منحصر به فرد خود در صرفه جویی در انرژی کسب کرده است. در ریاض، خط ۳ مترو، بخشی از یکی از بزرگترین شبکه‌های مترو در جهان، دارای دو ایستگاه است که استاندارد رهبری LEED را پذیرفته است. از پروژه ای به پروژه دیگر، از عرض جغرافیایی به عرض دیگر، شهرها در حال تجدید خود هستند، به ویژه شهرهای مدرن تر، و به جهان راه جدیدی برای درک چگونگی زندگی مشترک در آینده ارائه می دهند.

آینده زیرساخت‌ها سبز است

امروزه بیش از هر زمان دیگری شهرها مانند یک آهنربای بزرگ روستانشینان را به سمت خود می کشند. در سال ۲۰۳۰، دو سوم جمعیت جهان در مراکز شهری زندگی کرده، در نتیجه ابرشهرهای بزرگتر و گسترده‌تری متولد خواهند شد. چین نمونه ای موفقی است که نشان می‌دهد چگونه جهان قرار است خود را در سال های آینده با کلان‌شهرهای وسیعی که با یکدیگر هم‌مرز هستند متحول کند. برای مثال، پیوستن به شهرهای بزرگ با قطارهای سریع و کم آلاینده، یکی از الزاماتی است که در چند سال آینده ظاهر خواهد شد، درست مانند ادامه روند عظیم نوسازی شهری با ساخت ساختمان‌های سبز و مناطق مشترک برای تعاملات اجتماعی.

پیمودن این مسیر تنها راه ممکن برای رسیدن به اهدافی است که بسیاری از کشورها برای خود تعیین کرده‌اند، یعنی رسیدن به انتشار کربن صفر تا سال ۲۰۵۰. رسیدن به این هدف دشوار است، اما یکی از مهم ترن قدمها تلاش برای ایجاد زیرساخت‌های پایدار است که ابزار ضروری برای بهبود کیفیت زندگی مردم بدون به خطر انداختن محیط زیست است.