زیر پوست بافت های فرسوده لرستان چه میگذرد؟

به گزارش خبرنگار ایرنا، دهه های ۴۰ و ۵۰ و پس از آن، اکثر خانواده هایی که از شهرها و روستاهای دور و نزدیک استان به خرم آباد مهاجرت می کردند، اجاره نشینی در مناطقی همچون درب دلاکان، پشت بازار و یا محله اسدآبادی را تجربه کرده اند.

به جرات می توان گفت که شهرنشینی در خرم آباد از این مناطق باقدمت و تاریخی آغاز و پس از آن و با رشد جمعیت و افزایش روند مهاجرت، شهر گسترده تر شده و تمرکز از روی این مناطق برداشته و به محلات نوساز کشیده و در گذر زمان این محلات که جزو هسته مرکزی شهر نیز محسوب می شدند، به فراموشی سپرده و مورد بی مهری قرار گرفتند و با تمرکز جمعیتی در سایر مناطق نوساز شاهد رشد و جولان انواع آسیب های اجتماعی در این محلات شدیم.

هرچند در سال های اخیر هریک از دستگاه های اجرایی و نهادهای مختلف کوشیده اند با اجرای برنامه ها و ارائه راهکارهای مختلف گام هایی در کاهش این آسیب ها بردارند، اما به علت مقطعی و نمایشی بودن اقدامات اغلب نتوانسته اند روند موفقی داشته و همگی محکوم به شکست بوده و یا بی سرانجام رها شده اند.

برخی محلات براساس برآوردهای کارشناسان اجتماعی دارای بیشترین آسیب های اجتماعی بوده و اگر به عنوان یک شهروند عادی گذری به این محلات داشته باشید، شاهد جولان انواع آسیب ها در دل این بافت های فرسوده و حاشیه شهری خواهید بود.

محله اسدآبادی براساس آخرین سرشماری ها بیش از ۲۴ هزار نفر جمعیت داشته و حدود ۳۴۶ شهید را تقدیم این انقلاب کرده که گواهی بر مردانگی و غیرت والای مردمان این محله و عرق آنها نسبت به این نظام است، اما عدم توجه به این محلات باقدمت در گذر زمان باعث شد تا بافت آنها فرسوده و تمرکز از روی این مناطق به محلات جدیدتر رفته و به محلاتی با انبوه مصائب تبدیل شوند.

کوی علی آباد نیز که پنج و نیم هکتار مساحت و یک هزار و ۳۰۰ نفر جمعیت دارد، براساس برآوردهای کارشناسان تمامی منازل مسکونی آن قولنامه ای بوده و سند رسمی در این منطقه موضوعیت ندارد و همین عامل باعث شده میزان بروز آسیب های اجتماعی در این نقاط به نسبت سایر مناطق شهر بالا باشد.